عملیات بیت المقدس

عملیات بزرگ بیت المقدس، پس از عملیات پیروزمندانۀ فتح المبین در فروردین ماه آغاز شد. پس از فتح المبین نیروهای بسیاری آماده شدند، لشکرهای سپاه و ارتش به مناطق در نظر گرفته شده اعزام شدند. این برنامه، در جبهه‌های جنوب (جنوب اهواز و شمال خرمشهر) در قسمتی حدود ۵۴۰۰ کیلومتر مربع و در چند مرحله آغاز شد و تا چهارم خرداد ۱۳۶۱ ش ادامه یافت. مهم‌ترین هدف این عملیات، آزادسازی خرمشهر بود که به مسئله حیثیتی تبدیل شده بود و از نظر سوق الجیشی بسیار اهمیت داشت.
شکستن محاصره آبادان در عملیات ثامن الائمه، آزادی بستان در عملیات طریق القدس و سپس عملیات فتح المبین برای آزادی قسمتی از خاک ایران، روحیه سربازان اسلام را تقویت کرده بود. انهدام ضد انقلاب در داخل نیز سبب آرامش داخلی کشور، توجه بیشتر به مناطق جنگی و نیز آسودگی خاطر رزمندگان از جریان‌های داخلی شد.

اوضاع منطقه به سبب پیروزی‌های ایران بسیار متشنج بود؛ زیرا آمریکا و سایر دولت‌های غربی آشکارا از این امر ناراحت بودند. در چنین شرایطی، عملیات بسیار پر اهمیت بیت المقدس مطرح شد. اهمیت این مطلب، به آن دلیل است که خرمشهر، استراتژیک‌ترین نقطه درگیری محسوب می‌شد؛ به گونه‌ای که گروه غالب و مسلط بر آن، برنده جنگ محسوب می‌شد.

نحوه عملیات:

فرماندهان غیور اسلام، پس از جلسات متعدد، بهترین شیوه را عبور از رودخانۀ کارون دانستند؛ زیرا دشمن، هرگز چنین تصور نمی‌کرد که نیروهای ایران، بتوانند از کارون عبور کنند. بدین ترتیب دشمنان، غافلگیر می‌شدند و پیروزی به دست می‌آمد. طرح عملیات، آماده شد و قرارگاه مرکزی کربلا، فرماندهی کل آن را به عهده گرفت. سپس بنا شد سه قرارگاه قدس ، فتح و نصر، برنامه را اجرا کنند.
بنا بود در شمال منطقه (رودخانۀ کرخه) قرارگاه قدس به متجاوزان حمله کند و آنان را سرگرم کند. سپس نیروهای قرارگاه فتح، در منطقۀ میانی عملیات، از کارون بگذرند و خود را به جاده اهواز – خرمشهر برسانند که ۱۵ – ۲۰ کیلومتر از رودخانه فاصله دارد و پشت آن جاده، مستقر شدند تا در صورت حملۀ دشمن، مقاومت کنند. پایین‌ترین قسمت منطقۀ عملیاتی، محوطه‌ای بود که قرارگاه نصر وارد عمل شد. نیروهای این قرارگاه باید از کارون عبور می‌کردند و سپس برای آزادسازی خرمشهر و رسیدن به مرزهای بین الملل با دشمن می‌جنگیدند.
مرحله اول عملیات در ساعت ۳۰ دقیقه بامداد دهم اردیبهشت ۱۳۶۱ در غرب کارون، آغاز شد. تمام برنامه، طبق پیش بینی انجام شد ولی آخرین گروه نتوانستند طبق برنامه، برای آزادسازی خرمشهر حرکت کنند؛ زیرا کناره‌های جاده اهواز – خرمشهر باتلاقی بود و نیروهای عراقی در این منطقه، تمرکز داشتند. در بخشی از این جبهه، نیروها تا ساعت ۳ عصر مقاومت کردند و به ناچار تا حدودی عقب‌نشینی کردند.
پس از آن، ۳ مرحله عملیاتی دیگر اجرا شد که در سوم خرداد به آزادی خرمشهر انجامید.

این در حالی بود که متجاوزان به سبب وضعیت داخلی ایران و نیز عملیات‌های ناموفق بر ضدعراق در پاییز و زمستان ۱۳۵۹، گمان می‌کردند سقوط دولت ایران تا پاییز ۱۳۶۰ش قطعی خواهد بود. این عملیات، همۀ دشمنان نظام را غافلگیر کرد و سرانجام سبب شد که نیروهای متجاوز، برای حفظ بصره، با سرافکندگی از خاک ایران خارج شوند.

 نتایج عملیات بیت المقدس:

تغییر توازن در منطقه، یکی از مهم‌ترین نتایجی بود که پیروزی ایران، آن را به دنبال آورد. این وضع، منافع حامیان صدام را به خطر می‌انداخت. دولتمردان آمریکایی، به صراحت از این پیروزی ناخشنود بودند. آمریکایی‌ها که به سقوط ایران می‌اندیشیدند، در این شرایط، باید برای جلوگیری از شکست عراق می‌کوشیدند. از این پس، تمام تلاش آمریکا، بر این استوار شد که جنگ، بدون برنده پایان یابد و آتش بس بر قرار شود. هم چنین سیل کمک‌ها از سوی حمایت‌کنندگان صدام، به عراق سرازیر شد تا او اعتماد به نفس خود را حفظ کند و دلگرم باشد.

البته دشمن بعثی که طعم ناکامی را چشید، از آن پس از تمام آنچه در توان داشت، استفاده کرد. هیچ جنایتی نبود که صدام از آن چشم‌پوشی کرده باشد. نمونه بارز برای این مساله، استفاده از سلاح‌های شیمیایی در سطح وسیع بود. همچنین عراق پس از تحمل شکست خرمشهر، تبلیغات گسترده روانی علیه ایران به راه انداخت. آزادی خرمشهر ، آرزوی شکست ایران و نابودی انقلاب را در سینه‌های دشمنان این مرز و بوم، دفن کرد و دشمن، دست از پا کوتاهتر، به مواضع خود بازگشت.